مشخصات اثر
عنوان: The Roses
کارگردان: Jay Roach
نویسندهٔ فیلمنامه: Tony McNamara
بازیگران اصلی: Benedict Cumberbatch، Olivia Colman
سال تولید: ۲۰۲۵
ژانر: کمدی سیاه، درام زوجها
کشور تولید: بریتانیا / ایالات متحده
از همان ثانیهٔ اول که تیتراژ شروع میشود، حسم این بود که «دارم فیلمی میبینم که قرار است من را بخنداند». تیتراژ فیلم واقعاً عالی طراحی شده بود: موسیقی سرعتی، قابهایی که زوجِ خوشبخت را در موقعیتهای متفاوت نشان میداد، و ذهنم بهسرعت آمادهٔ تجربهای متفاوت شد. The Roses فیلمنامهای ندارد که بخواهد پیچیدگیهای جدیدی وارد کند؛ موضوعش آشناست: ماجرای زوج موفقی که زندگیشان به زودی زیر جریان رقابت و عصبانیت میلغزد. اما دقیقاً بهخاطر همان آشنایی، فیلم موفق میشود با نبوغ در دیالوگهای طنز و ترکیب بازیگران برجسته، لحظات بسیار خندهدار خلق کند.
بندیکت کامبربچ و اولیویا کلمن در نقشِ تئو و آیوی بازی فوقالعادهای دارند. در صحنههایی که زندگیشان روی هواست، هر جمله میخنداند، اما همان جمله بعداً به تیر عاطفی تبدیل میشود. به نظر من، نهایت نبوغ فیلم در همین دیالوگهاست: شوخیهایی که روی سطح میخزند، ولی زیرشان بوی تلخی از رقابت و شکستِ رابطه حس میشود. زوجها در سالن سینما میتوانند بخندند، ولی همزمان دارند انگار به آیینهٔ خودشان خیره میشوند.
روند اولیهٔ فیلم سرشار از انرژی و طنز است؛ حرکات دوربین دقیقاند، طراحی صحنه عالیست و لحظهها مثل گلوله پشت سر هم شلیک میشوند. ترکیب بازیگران، مخصوصاً آن زوجِ اصلی، آنچنان با هم همخوانی دارند که حتی در موقعیتهای منفی باز هم جذاباند. در این بخش، فیلم تماشایش برای زوجها بهخصوص لذتبخش است: شما میتوانید هم بخندید به وضعیتِ دیگری، هم شاید ناخودآگاه به وضعیتِ خودتان فکر کنید.
اما عاشقانِ داستانهای کامل میدانند که رسیدن به نقطهٔ اوج، کار سختیست. از اواسط فیلم بود که حسم کمی تغییر کرد: دیگر همان شکوه اولیه را نداشت. داستان، در حالی که باید با ضرباهنگ شتابزدهٔ خودش بالا برود، شروع کرد به کمی کاستن از شدت. موقعیتها سادهتر شدند، پرداخت کمتر عمق داشت، و آن جمعبندی نهایی به نظرم کمی سطحی آمد. اینکه داستان را خیلی ساده و بدون چرخشهای تأملانگیز جمع کند، برای فیلمی که انتظار داشتم حداقل کمی تیرهتر شود، ناامیدکننده بود.
با اینحال، اعتراف میکنم که حتی آنجا هم تماشایش برای زوجها بهخاطر بازیها و لحظات طنز از دست نمیرود. لحظاتی هست که تئو و آیوی در دعوایی وارد میشوند که بیشتر به نمایش طنزِ تلخ شباهت دارد تا درامِ جدی و همین هم جذابیت فیلم است. اگر دو نفره رفته باشید، میشود صحنههایی را دید که هردوی شما میخندید ولی همانوقت شاید فکر میکنید «اینجا ممکن بود ما باشیم».
فیلم به خوبی نشان میدهد که موفقیت حرفهای، خانهٔ آرامش را تضمین نمیکند و وقتی نقشها عوض میشوند، عشق تنها با طنز نمیتواند از پس واقعیت برآید.
اگر بخواهم در جمعبندی بگویم، The Roses فیلمی است که بیش از آنکه نوآوری داشته باشد، شادیِ لحظهای میدهد؛ شادیای که از طنزِ ظریف و بازیهای عالی ناشی میشود. اما ضعفش در انتهاست: آنجایی که قرار است فریاد بزند، آرام زمزمه میکند.
برای زوجها؟ بله، پیشنهاد میشود، چون فیلم به شما اجازه میدهد هم بخندید، هم در سینما به وضعیت «ما» فکر کنید. اما اگر دنبال اثری عمیقتر با پایان قدرتمند هستی، ممکن است کمی احساس کمبود بکنی.
در نهایت، تماشای The Roses مثل دیدن مهمانیای زیباست. اولین بخشش جشنِ موفقیت است، بخش دومش هشدارِ فروپاشی است، ولی این هشدار، نه انفجاری، بلکه آرام است. و شاید همین آرامیاش است که فیلم را در ذهن نگه میدارد.
