مسابقه‌ای تا مرز مرگ؛ وقتی ایده خوب است اما احساس کم‌رنگ می‌ماند.

فیلم The Long Walk از آن پروژه‌هایی است که از همان ابتدا ایده‌ای درخشان دارد و تماشاگر را با یک جمله‌ی ساده جذب می‌کند: گروهی از نوجوانان در مسابقه‌ای مرگبار باید بدون توقف راه بروند. اگر بایستند، می‌میرند. همین خلاصه کافی است تا ذهن بیننده پر از سؤال و انتظار شود. ایده‌ی فیلم از رمان استیون کینگ گرفته شده و فضای آن میان خیال و واقعیت، مرز باریکی دارد.

فیلم با ریتمی آرام و کنترل‌شده آغاز می‌شود. از همان دقایق اول، طراحی صحنه و میزانسن نشان می‌دهد کارگردان می‌خواهد روی تنش روانی شخصیت‌ها تمرکز کند، نه روی خشونت فیزیکی. هر قدم، هر نفس و هر مکث معنا دارد. این نوع کارگردانی را می‌شود «حساب‌شده» نامید؛ نه پرزرق‌وبرق، نه احساساتی، بلکه آگاه به حدی که مخاطب متوجه شود در دنیایی منظم اما مرگ‌بار قرار گرفته است.

بازی‌ها در کل خوب هستند. هیچ‌کدام آن‌قدر چشمگیر نیستند که فیلم را به سطح بالاتری ببرند، اما هماهنگ و قابل‌باورند. شخصیت‌ها به‌ویژه در نیمه‌ی دوم داستان عمق بیشتری پیدا می‌کنند، جایی که فشار جسمی به جنون ذهنی بدل می‌شود. اینجا است که بازیگران، حتی اگر بی‌نام‌تر باشند، توانسته‌اند اضطراب و فروپاشی درونی را منتقل کنند.

از نظر مفهومی، فیلم درباره‌ی بیش از یک مسابقه است. در لایه‌ی زیرین خود، به ساختار قدرت، اضطراب جمعی، و میل انسان به بقا اشاره دارد. این همان بخش جذابی است که باعث می‌شود The Long Walk فراتر از یک تریلر ساده به نظر برسد. در نگاه روان‌شناختی، فیلم بازتابی از زندگی مدرن است؛ دنیایی که در آن توقف مساوی است با سقوط، و انسان مدام مجبور به دویدن است، حتی اگر مقصدی نداشته باشد.

با وجود همه‌ی این نقاط قوت، فیلم گاهی در اجرا کند می‌شود. روایت به‌جای حرکت طبیعی، در بعضی صحنه‌ها بیش از حد فلسفی می‌شود، طوری که احساس می‌کنی مفاهیم بیش از حد ساخته‌و‌پرداخته‌اند. اما این ضعف در برابر ایده‌ی مرکزی و هدایت کارگردان چندان بزرگ نیست. فیلمساز توانسته از داستانی ساده، اثری تأمل‌برانگیز بسازد که تماشاگر را وادار به فکر کند.

در نهایت، The Long Walk را می‌توان فیلمی دانست که با ایده‌ای قوی شروع می‌شود، با کارگردانی خوب ادامه می‌یابد و با بازی‌هایی قابل‌قبول به پایان می‌رسد. شاید شاهکار نباشد، اما نمونه‌ای از سینمایی است که مفاهیم انسانی را در قالبی نمادین می‌ریزد و مخاطب را به پرسش وامی‌دارد. تماشایش مثل خود مسابقه است: مسیری طولانی، پرتنش و گاهی خسته‌کننده، اما با مقصدی که ارزش رسیدن دارد.

IMDB