دروغی که مهربان بود؛ وقتی سادگی میتواند احساس را نجات دهد.

فیلم The Good Lie محصول سال ۲۰۱۴ به کارگردانی Philippe Falardeau است. بازیگران اصلی آن Reese Witherspoon، Arnold Oceng، Ger Duany و Emmanuel Jal هستند. فیلمنامه را Margaret Nagle نوشته و موسیقی متن توسط Martin Léon ساخته شده است. فیلم در ژانر درام اجتماعی قرار میگیرد و بخشی از داستان واقعی «پسران گمشده سودان» را بازگو میکند؛ کودکانی که در طول جنگ داخلی سودان از خانههایشان گریختند و بعدها به آمریکا پناه آوردند.
داستان فیلم با سه پسر و یک دختر آغاز میشود که از میان ویرانی جنگ میگریزند و پس از سالها سرگردانی، در آمریکا ساکن میشوند. آنها با کارمندی آمریکایی به نام Carrie (با بازی Reese Witherspoon) آشنا میشوند که قرار است به آنها در سازگار شدن با جامعهٔ جدید کمک کند. از اینجا به بعد، فیلم به جای تمرکز بر وقایع بزرگ، سراغ جزئیات سادهی زندگی میرود؛ شوک فرهنگی، خاطرات تلخ جنگ و تلاش برای حفظ هویت در دنیایی غریبه.
به نظر من، فیلم ساده است؛ نه در معنای مثبتِ مینیمالیستی، بلکه در این حس که گاهی زیادی سرراست و قابل پیشبینی پیش میرود. هیچ چیز خاصی در روایت یا ساختار ندارد و نواقصش هم کم نیست: بعضی سکانسها کشدارند، کارگردانی در برخی لحظات از کنترل خارج میشود، و شخصیتپردازی Witherspoon به اندازهی کافی عمق ندارد. با این حال، فیلم در درگیر کردن احساسات مخاطب موفق است.
از همان ابتدا، موسیقی و بازی بازیگران سودانی، حس واقعیت و صداقت را منتقل میکند. وقتی از گذشتهشان حرف میزنند، نگاهها و مکثها واقعی است، نه نمایشی. این حس اصالت باعث میشود حتی ضعفهای فیلمنامه کمتر به چشم بیاید. Falardeau بلد است چطور از احساسات استفاده کند بیآنکه به دام سانتیمانتالیسم کامل بیفتد، هرچند در مرز آن حرکت میکند.
فیلم دربارهی امید است، اما نه امیدِ شاد، بلکه امیدی تلخ و انسانی. دربارهی دروغهایی است که گاهی لازماند تا زندگی ادامه پیدا کند؛ همانطور که عنوان فیلم میگوید، The Good Lie یعنی «دروغی که نجات میدهد». در پایان، وقتی میفهمیم یکی از شخصیتها برای نجات دیگری خودش را قربانی کرده، حس عمیق صداقت دروغ را لمس میکنیم.
در جمعبندی میتوان گفت فیلم The Good Lie از نظر فنی و داستانی اثری متوسط است، اما در سطح احساسی تأثیرگذار. سادگیاش گاهی ضعف است، گاهی قدرت؛ و در نهایت، شاید همین سادگی است که باعث میشود مخاطب با دلِ آرامتری سالن را ترک کند. فیلمی نیست که بخواهد شگفتزدهات کند، اما میتواند بیسر و صدا در دلت جا بگیرد.
IMDB




