ما نسلِ گوشی به‌دستیم. بلدیم با دو انگشت زوم کنیم، ولی هنوز بلد نیستیم فاصله‌هامون رو کم کنیم.
فَبینگ (Phubbing) همون چیزیه که وقتی وسط حرف زدن، طرف مقابل سرشو می‌ندازه توی گوشی و می‌گه:
“یه لحظه، دارم جواب می‌دم!”
و اون لحظه، مثل سوهان رد می‌شه از روی اعصابِ رابطه.
💔 رابطه‌ای که لایک نمی‌خواد، نگاه می‌خواد
پژوهشی در مجله Journal of Social and Personal Relationships نشون داده فَبینگ واقعاً می‌تونه عشق رو ذره‌ذره بخوره. نه چون تلفن خطرناکه، بلکه چون وقتی کسی گوشی‌شو بهت ترجیح می‌ده، مغزت فکر می‌کنه: “من مهم نیستم”.
و همین یه جمله‌ی ساده، رابطه رو از تو می‌جَوَد.
❤ ماجرا علمی‌تر از اونیه که فکر می‌کنی
پژوهشگران گفتن فَبینگ حس کم‌محبتی ایجاد می‌کنه، و همین حس باعث می‌شه رضایت از رابطه بیاد پایین. یعنی گوشی باعث سردی نمی‌شه؛ نادیده گرفته شدن باعث سردیه. شبیه وقتی که طرف روبه‌روته ولی حواسش اون‌ورِ دنیاس.
🌿 نسخه درمانی: حضور
نه فیلتر می‌خواد، نه اپلیکیشن، نه دتاکس دیجیتال.
فقط موقع حرف زدن گوشی‌تو زمین بذار،
بذارش حتی رو سایلنت.
همون چند دقیقه حضور واقعی، بهتر از صدتا استیکر قلبه.
جمع‌بندی کلمیشی
فَبینگ یعنی فاصله‌ی دو نفر، در فاصله‌ی چند سانتی‌متری. آدم‌ها کم‌کم یادشون می‌ره گرمای رابطه با وای‌فای فرق داره.
خلاصه که:
وقتی کسی رو داری که نگاهش باتریِ دلتو شارژ می‌کنه، گوشی رو ببر تو حالت پرواز ✈️
📚 منبع الهام:
Roberts, J. A., & David, M. E. (2023). Phubbing and Relationship Satisfaction: The Mediating Role of Perceived Lack of Affection.
Journal of Social and Personal Relationships
